ඒ කියන්නෙ අවිද්‍යාව කියන ධර්මතාවය ප්‍රභවය කරගෙන හටගන්න පංච උපාදානස්කන්ධයකුත් තියනවා. තණ්හාව මුල් කාරණාව කරගෙන ප්‍රභවය කරගෙන හටගන්න පංච උපාදානස්කන්ධයකුත් තියනවා. මේ දෙකම විපාක, විපාක උනාට මේ දෙකේ වෙනස්කම් දෙකකුත් තියනවා. ඒක අනිවාර්යයෙන්ම අපි දැනගත යුතුමයි. නමුත් වර්තමාන කාලයට ආපහු අපි ආවොත් මේ ටික කථාකරන්න වෙන්නෙ අද කාලෙ තියෙන ප්‍රශ්ණ ගැටළුතාවයක් නිසා.
මේ අවිද්‍යා මූලික තණ්හා මූලික ධර්මතා දෙකේ පැටලීම මත තමයි අද ශාසනේ මේ බ්‍රහ්මචරියාව වෙනස් වෙලා තියන්නෙ. අපි ගොඩාක් දෙනෙක් හිතාගෙන ඉන්නෙ ප්‍රතිසන්ධි පැත්ත අවිද්‍යාවෙන් හටගත්තෙ කියලා. අවිද්‍යා කර්ම එක්කයි අපි ප්‍රතිසන්ධි වශයෙන් පැමිණියේ කියලා හිතාගෙන ඉන්න හින්දා ප්‍රතිපදාවට අපිට හම්බවෙලා තියනවා තණ්හාව නිසා එන ස්කන්ධයෝ නැතිකරන්න. නමුත් ඕක දෙපැත්ත වෙන්න ඕනේ. ප්‍රතිසන්ධි වශයෙන් පැමිනෙන ස්කන්ධ ටික තණ්හා මූලික උනොත් අපිට හම්බවෙනවා අවිද්‍යා මූලික ස්කන්ධ ටික නැතිකරන්න.මෙන්න මේ මත බ්‍රහ්මචරියාව නැත්නම් මාර්ගය යෙදෙන්නෙ තණ්හාව නැතිකරන්නද අවිද්‍යාව නැතිකරන්නද කියන උත්තරය එනවා.
අපි මේ ධර්මතාවය සහේතුකව සාකච්ඡා කලොත් එකතුවෙලා, ඒ කියන්නෙ මගේ අදහසකට ඕගොල්ලො ඇහුම්කන්දෙනවා නෙමෙයි. මගේ අදහසකට ඕගොල්ලෝ එකතු වෙනවා නෙමෙයි. නමුත් පවතින ධර්මතාවය සහේතුකව අපි කථා කලොත් හොඳටම දන්නවා චතුරාර්‍ය සත්‍යයේදී දුකට හේතුව තණ්හාව නිසා කියලත් පෙන්නනවා. තණ්හාව නැතිවෙනකොට දුක නැතිවෙනවා කියලත් පෙන්නනවා. ඒ දුකේ ඇතිවීම නැතිවීම පෙන්වන බව ඇත්තයි. නමුත් කිසි තැනකදී දුක් නැතිකිරීමේ ප්‍රතිපදාවක් පනවලා තියනවද කියලා බලන්ඩ තණ්හා මූලිකව තණ්හාව නැතිකරන්න කියන තැනින්.
ප්‍රතිපදාවක් පනවන්නෙ හැමවෙලාවෙම “අවිජ්ජා නිරොධො විජ්ජා උප්පාදා” අවිද්‍යාව නැති කිරීම විද්‍යාව උපදිනවා කියන තැනකින් හැමවෙලාවෙම අවිද්‍යා නැතිකිරීමෙන් විද්‍යාව උපදිනවා කියන සම්මා දිට්ඨියකින් මාර්ගය පටන්ගන්නවා විනා තණ්හාව මූලිකව මාර්ගයක් නැහැ. සහේතුකව උත්තරයක් හම්බවෙනවා එහෙම නම් ප්‍රතිපදාව හම්බවෙන්න ඕනෙ අවිද්‍යාව නැතිකරනවා කියන තැනින්. ඔන්න ඔය කාරණා දෙකම වඩාත්ම වැදගත් වෙන්නෙ අපිට ඒ නිසයි. අවිද්‍යා මූලිකව උපන්නොත් තියන දෝෂය තමයි අවිද්‍යා කර්මයෙන් හටගත්තහම අපිට ආපහු කරන්න දෙයක් නැහැ අවිද්‍යාවට. අවිද්‍යාව හම්බවෙන්නෙත් නෑ.එතකොට අවිද්‍යාවට හටගත්ත ධර්මයන්ගෙන් තණ්හාව උපාදාන නොයෙදෙන විදිහට පරිස්සම් වෙන්න තමයි තියන්නෙ.
තණ්හාව උපාදානය නොයෙදෙන්න ඉන්නෙ කියන ක්‍රමයක් නැහැ අපිට. ඒ කියන්නෙ දරුවට තියෙන තණ්හාව අයින් කරන්න කියලා කියනවා නමුත් දරුවට තියෙන තණ්හාව අයින් කෙරෙන ක්‍රමයක් නැහැ. මෙන්න මේ බෙදීම හරියටම තෝරගත්ත දවසටයි ශාසනයේ බ්‍රහ්මචරියාව විද්‍යාමාන වෙන්නෙ. මේ පටිච්චසමුප්පාදයේ වැරැද්ද, චතුරාර්‍ය සත්‍යයේ වැරැද්ද තියන්නෙ. දැන් තණ්හා මූලික ස්කන්ධ ටිකෙන් තමයි පෙන්නුවෙ ප්‍රතිසන්ධි පැත්ත හටගන්න දුක්වූ ස්කන්ධ ටිකේ උත්පාදය නිසයි තණ්හා මූලිකව ප්‍රතිසන්ධිය පැනෙව්වෙ, ඒකයි දුක පෙන්නුවා දුකට හේතුව තණ්හාව, තණ්හාව නැතිවෙනකොට දුක නැතිවෙනවා කියලා තණ්හා මූලික හේතුව නිසා දුක්වූ ස්කන්ධයන්ගේම හටගැනීම පෙන්නුවා.
කෙලෙස් එකතුවීමෙන් නෙමෙයි ස්කන්ධ මට්ටමේම දුක් වූ ස්කන්ධ ටික හම්බවෙනවානෙ, හම්බවෙන මට්ටම පෙන්නනවා තණ්හා මූලිකව කියලා. ඊටපස්සෙ තණ්හාව නැතිඋනොත් ඒ ටික නැතිවෙනවා කියන එක පෙන්නුවා. හැබැයි ප්‍රතිපදාවෙදි පෙන්නුවා. ඒ ටිකට කෙලෙස් එක්ක සම්මිශ්‍ර වෙලා එන ස්කන්ධ දුක උපද්දවා ගන්න දුක ඉස්සෙල්ලා නතර කලයුතුයි කියලා උත්තරයක් තියනවා. දැන් අපි අද තියෙන අර්ථය ගත්තොත් අපි කථාකරන්නෙ අවිද්‍යා සංඛාර පෙරයි කියලා. පටිච්චසමුප්පාදයේ අද තියෙන සිද්ධිය දිහා ගත්තොත් විඤ්ඤාණ නාමරූප සලායතන ඵස්ස වේදනා කියන ටික අපේ ජීවිතේ උනොත්, තණ්හා උපාදාන භව කියන කෙලෙස් ටිකට අපි කියනවා වර්තමාන හේතු කියලා. එතකොට මේ තණ්හා උපාදාන කියන කෙලෙස් ටික නිසා උපදින ස්කන්ධ ටික හැටියට අපි පෙන්නන්නෙ අත දික්කරලා කොහාටද? අනාගත ඵලයි කියලා. ඔන්න දැන් මෙතන ඉඳලා මේ ජීවිතේ තණ්හා උපාදාන භව හේතුටික නිසා අනාගතේට තමයි අත දික්කලේ අපි මොකක්ද? අනාගත ඵලය කියලා.
අනාගතය කියන එකට ගියොත්, මැරිලා අපි ආපහු උපන්නොත් කොතනක හරි. දැන් එහෙනම් ඒකෙ උත්තරේ තිබුනා නේද පෙර ජීවිතේ තණ්හාව උපාදාන භව නිසයි හටගත්තෙ කියලා. උත්තරේ ආවනෙ. නමුත් අපි එහෙනම් තණ්හා උපාදාන භවයෙන් හටගත්ත ස්කන්ධ ටිකකයි පිහිටලා තියන්නෙ, දැන් අවිද්‍යාව දුරුකොට යුතුයි කියන උත්තරයට එන්නැහැ. අපි අනිත් පැත්තට ආපහු මේ තණ්හා උපාදානයෙන් හටගත්ත ස්කන්ධ ටිකේ පිහිටලා ඉඳගෙන කියනවා පෙර අවිද්‍යා සංඛාරය නිසයි කියලා. ඒ ටික පෙන්නනවා පෙර අවිද්‍යා සංඛාරය නිසයි කියලා. දැන් අද අපේ ජීවිතේ ගන්න, පෙර ජීවිතේක අපි කොහේ හරි හිටියනම් කොහෙහරි ඉපදිලා.එදා කිව්වෙ එදා ඇතිකරගන්න තණ්හා උපාදාන නිසා අනාගත ඵලයි කියලා මේ ජීවිතේ පෙන්නුවෙ. දැන් මෙතන්ට ඇවිල්ලා අපි අර පැත්තට අත දික්කරලා පෙන්නනවා මොකක්ද? පෙර අවිද්‍යා සංඛාරයි කියලා.
එතකොට තණ්හා මූලිකයි කියලත් අවිද්‍යා මූලිකයි කියලත් පෙන්නලා තියන්නෙ දෙකම එක මිසක අපිට මේ දෙන්නා දෙන්නෙක් විදිහට හඳුන්වලා දීලා නෑ, පෙන්නලා නෑ. කාටද හම්බවෙලා තියන්නෙ තණ්හා මූලික ස්කන්ධ ටික මෙන්න මේකයි අවිද්‍යා මූලික ස්කන්ධ ටික මෙන්න මේකයි කියලා. පැහැදිලිව වෙන් වෙන්කරලා පෙන්නන්න පුළුවන්ද. දැන් ප්‍රතිසන්ධි මට්ටමේ ඉඳලා පංච විඤ්ඤාණය මේ ඔක්කොම ටික පෙන්නන්නෙ අනාගත සිද්ධියට. එහෙම උනොත් තියෙන දෝෂය මොකක්ද කියලා දන්නවද? ආයෙ ලේසි වැරැද්දක් නෙමෙයි වරදින්නෙ. කාම භූමියේ උපන්න මිනිහා හැමදාම කාමාවචරවමයි. ඒ මනුස්සයට රූපාවචර අරූපාවචර වෙන්ඩ බැහැ. වෙනවා නම් වෙන්නෙ මොකටද කාම විපාකයකට රූපාවචර අරූපාවචර තණ්හාවක් හදාගෙන වෙනවා.
මොකද වේදනා පච්චයා තණ්හා.විපාකය කාමාවචරයි වෙනස් කරන්න බැහැ කාම මට්ටමේ තියන්නෙ. අපිට වෙන්නෙ දන්නෙම නැතුව අපි ඇවිල්ලා ආපහු එක්තරා නියතයකට, එක්තරා අන්තෙකට. ඊගාවට මේ ජීවිතේ ඇතුලෙ කර්ම කොතනක වත් නෑ. අවිද්‍යාව කොතනක වත් නෑ. කෙලෙස් ටිකෙන්ම තමයි කර්මයි කෙලෙසුයි දෙකම වෙලා තියන්නෙ. ඇයි මේ ජීවිතේ අවිද්‍යාව කියන එක පේන මානෙක නැහැනෙ. පෙර ජීවිතෙත් ගියහම ඒ ජීවිතෙත් මේ වගේම අවිද්‍යාව ඒ ජීවිතෙත් නෑ කියලා. මේ වගේ විමසීමක් කලොත් මනාව අද තියෙන මේ ක්‍රම රටාව කිසිම විදිහක සහේතුක භවක් නැහැ නුවණක් තියෙන කෙනෙකුට. හොඳ බුද්ධිමත් කෙනෙකුට නින්දා කලහැකියි, වාදාරෝපණය කල හැකියි මේ පටිච්චසමුප්පාදය සිද්ධියේ තියෙන ක්‍රමයට අද පෙන්නලා තියෙන අර්ථයට සහේතුකව ඕගොල්ලො එකම දේනේ පෙන්නන්නෙ. සහේතුකව බෙදලා නෑනෙ කියලා චෝදනා කරන්න පුළුවන්.
නමුත් ඔය සිද්ධි ටිකේ වැරැද්ද ගවේෂණය කලහම මට ඕක තේරුනේ ඔන්න ඔය සිද්ධියේ වැරැද්ද මත චතුරාර්‍ය සත්‍යම වැරදිලා තියන්නෙ. ප්‍රතිපදාවට තණ්හාව නැතිකරනවා කියන තැනක උත්තරයක් ඇවිල්ලා තියන්නෙත් මේ පටිච්චසමුප්පාදයේ වැරැද්ද නිසයි. නමුත් එහෙම තණ්හාව නැතිකරනවා කියන ප්‍රතිපදාවක් චතුරාර්‍ය සත්‍යයේදී පෙන්නනවානම් ඒ චතුරාර්‍ය සත්‍ය බලාගන්න ක්‍රමයත් වැරදියි. මේ පටිච්චසමුප්පාදයේ වැරැද්ද නිසා චතුරාර්‍ය සත්‍යයේත් වැරැද්ද තියනවා. චතුරාර්‍ය සත්‍ය වැරදිලා නම් එයාට පටිච්චසමුප්පාදය කොතනක හරි වැරදිලා ඇති. එතකොට කලම බ්‍රහ්මචරියාව වැහිලා මේ සිද්ධියෙන්. මම දන්නැහැ ලෝකේ කොච්චරක් දුරට තේරෙනවාද පේනවද කියලා.නමුත් සහේතුකව නුවණක් තියෙන කෙනෙක් දැක්කොත් එයාට මේකේ මේ තරම් පරස්පරයක් තියනවා කියන එක තේරෙයි.
ගතානුගතිකව අපිට යන්න පුළුවනි මොනවා හරි දෙයක් කිය කියා. නමුත් සැබෑම නුවණින් විමසීමක් කලොත් මේක තුල ඇතිවෙන ප්‍රශ්ණ ගැටලු රාශියක්. එතකොට ඔය සිද්ධියේ සැබෑ අර්ථය මට හිතෙනවා ඕක නිවැරැදි වෙනවා මෙන්න මෙහෙම ආවොත් කියන එකක් තියනවා. හැමවෙලාවෙම ප්‍රතිසන්ධිය පැනවිය යුතුයි ,ඉපදීම පැත්ත පැනවිය යුතුයි, පනවන්ට ඕනෙ,අවිද්‍යා මූලිකව නෙමෙයි තණ්හා මූලිකවයි කියලා. මොකද ඒකට හේතුව දැන්ද අද ඇතිකරගන්න තණ්හා උපාදාන භව නිසා ජාති කියලනෙ පෙන්නන්නෙ.එතකොට පටිච්චසමුප්පාදයේ ජාතිය කියන එක ගත යුතුයි “අවිද්‍යා පච්චයා සංඛාරා, සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං” කියන තැනින් නෙමෙයි. භව පච්චයා ජාතියි කියන තැනින් දැක්ක යුතුයි කියලයි මම කියන්නෙ. ප්‍රතිසන්ධිය දැක්ක යුතුයි.භව පච්චයා ජාති කියන තැනින්. එතකොට ඒ ස්කන්ධ ටික තණ්හා මූලිකයි. ප්‍රතිසන්ධි වශයෙන් තණ්හාව මූලිකව මොකටද?
දැන් ධර්මයෙ උනත් සඳහන් වෙන්නෙ “අනේක ජාති සංසාරං – සන්ධාවිස්සං අනිබ්බිසං කියන එකේදී, මේ ගේ හදන තෘෂ්ණාව නැමැති වඩුවා හොයාගෙන මෙච්චර කාලයක් ඔහු නොදකිමින් ආවා. මම මේ තෘෂ්ණාව නැමැති වඩුවා දැක්කා, කියන තැනකින්නෙ කියන්නෙ. ඉන්න ජීවිතේ රැවැට්ටුවට මායාවකින්, විඤ්ඤාණය නැමැති මායාකාරයා ලෝකය හදලා දුන්නට ඒකට ඇතිකරගන්න තණ්හා උපාදාන නිසා නැවත ප්‍රතිසන්ධියට යන්නෙ. හැබැයි මායාවකට හසු උනොත් තණ්හාව ඇතිනොවී තියන්නෙ නෑ. තණ්හාව ඇතිඋනොත් ප්‍රතිසන්ධියට නොයා තියන්නෙ නෑ. ඒකයි අවිද්‍යාවෙන් පටන්ගන්න ඒ චක්‍රය නොනැවතීම ජරා මරණ දක්වා පෙන්නන්නෙ රැවටුනොත් ආයෙ මග නවත්තන්න බැහැ කියන සිද්ධියකින්.
අවිද්‍යා මූලික ස්කන්ධ කියලා මම පෙන්නන්නෙ අවිද්‍යා පච්චයා සංඛාරා කියන තැනින් පටන් අරගෙන පෙන්නන විඤ්ඤාණ නාම රූප සලායතන ඵ්ස්ස වේදනා කියලා පටිච්චසමුප්පාද සිද්ධිය තුල පෙන්නන ධර්මතා ටික තියනවා. දැන් හොඳට බලන්න මේකේ ස්කන්ධ දෙකක් තියනවා ඔගොල්ලො නොදැක්කට. “සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං” කියන තැනත් විඤ්ඤාණ නාම රූප සලායතන ඵස්ස වේදනා කියන තැනත් විපාකයක් දුක්ඛ සත්‍ය. “භව පච්චයා ජාති” කියන තැනත් විපාක දුක්ඛ සත්‍යක්. මේ දෙකම එකගොඩට දාලා බෑ. මේ දෙක දෙකක්. මෙ දෙකම පුරාණ කර්මයෙන් හටගත්තේ කියලා දාලා බෑ. ඒක විසඳීම සාධාරණ නෑ. පරාස දෙකක් එකක් උපදිනවා කියන සිද්ධිය, අනික ඉපදුනාට පස්සෙ ඇත්ත නොදන්නාකම නිසා හදාගන්න ස්කන්ධ ටිකක් කියලා දෙකක්.
එතකොටම එකක් තියනවා සැබෑවටම වූ දෙයක් වෙනස් කරන්න බැරි කෙලෙස් ඇතිවේවා නැතිවේවා. තව එකක් තියනවා නුවණ මත වෙනස් කරන්න පුළුවන් උපදවන්න පුළුවන් අඩු කරන්න පුළුවන් අයින් කරන්න පුළුවන් ඒ ස්කන්ධයන් අරඹයා නුවණ මත හා මෝඩකම මත. ඒකයි අවිද්‍යා පච්චයා සංඛාරා කියන ධර්මතාවයෙන් හටගන්න විපාක ටිකට තමයි විඤ්ඤාණ නාම රූප සලායතන ඵස්ස වේදනා කියලා පටිච්චසමුප්පාදයේ කියන්නෙ. පටිච්චසමුප්පාදය ඇතුලෙ කථා කරන විඤ්ඤාණ නාම රූප සලායතන ඵස්ස වේදනා කියන ටික ප්‍රතිසන්ධි මට්ටම කියන ස්කන්ධ ටිකට ඈඳගන්න එපා, අයිති නැහැ. ප්‍රතිසන්ධි මට්ටමේ ස්කන්ධ ටිකේ අයිතිය තියන්නෙ එතනත් විඤ්ඤාණ නාම රූප සලායතන ඵස්ස වේදනා කියන පහක්ම තියනවා තණ්හා මූලිකව. ඒ ටික හැම වෙලාවෙම දැනගන්න භව පච්චයා ජාති කියන තැනිනුයි ඒක දැක්ක යුත්තෙ කියන එක. විපාක ධර්මතා දෙකක් තියනවා දිට්ඨධම්ම සම්පරායක කියලා. අවිද්‍යා ප්‍රත්‍යයෙන් හටගන්න එක දිට්ඨධම්ම විපාකයක්. අපි කියමු ප්‍රතිසන්ධි වශයෙන් අපි කාම ධාතුවේ උපන්නා. ඔන්න තණ්හා මූලිකයි. භව පච්චයා ජාති.
‘ඉද පටිසන්ධි විඤ්ඤාණං ඔක්කන්ති නාමරූපං පසාදෝ ආයතනං ඵුටේඨා ඵස්සො, වෙදයිතං වේදනා’ කියලා ධර්මතා පහක්ම එතනත් තියනවා ප්‍රතිසන්ධි විඤ්ඤාණය මුල්වෙලා. ඒ ප්‍රතිසන්ධි විඤ්ඤාණය, ඒ ටික ගන්න පටිච්චසමුප්පාදයේ මම අර කියපු අඹ ඇටේ උපමාවේ කියපු ඒ ධර්මතා ටික හරි.ඒක තියාගන්න සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං කියන තැනට නෙමේ භව පච්චයා ජාති කියන තැනට.
අතිපුජ්‍ය මාන්කඩවල සුදස්සන ස්වාමින් වහන්සේ විසින් 2016.04.21 නාඋල භික්ෂුන් වහන්සේලා අරඹයා පටිචචසමුප්පාදය විස්තර කර සිදු කරන ලද ඉතා වටිනා දේශනාව ඇසුරෙන්
දේශනාව ශ්‍රවනය කිරීමට
http://ift.tt/2ekfEmv via Facebook Pages http://ift.tt/1GMS4Lf