“(ඉධ) භික්ඛවේ භික්ඛු, සෙය්‍යථාපි පස්සෙය්‍ය සරීරං සීවථීකාය ඡඩ්ඪීතං අට්ඨිකානි පුඤ්ජීකතානි තේරෝවස්සිකානි. සෝ ඉමමේව කායං උපසංහරති. අයම්පි ඛෝ කායෝ ඒවං ධම්මෝ, ඒවං භාවී, ඒතං අනතීතෝ’ති.”
(මෙකරුණෙහිලා) පින්වත් මහණෙනි, සද්ධර්මය අවබෝධ කරණු කැමති භික්ෂුව අමු සොහොනෙහි අත් හැර දමා ගිය මෘත ශරීරයක් දකින්නේ වේද (එනම්) අවුරුදු ගණනක් ඉක්මගිය, තැන තැන ගොඩගැසුනු ඇටගොඩකි.
ඒ භික්ෂුව ද (තමා ගේ) මේ ශරීරය ගැනත් කරුණු ගළපා බලමින් භාවනා කරයි. මේ ශරීරයත් වනාහී (මළ කුණකට අයිති ඉරණම වන) මේ ස්වභාවයට පත් වන ධර්මතාවයකි. (මළ කුණකට අයිති ඉරණම වන) මේ ස්වභාවයට (ඒකාන්තයෙන්) පත් වන්නේ ම වෙයි. (මළ කුණකට අයිති ඉරණම වන) මේ ස්වභාවය කිසිසේත් ඉක්මවා නැත්තේ ය.
(මහා සතිපට්ඨාන සූත්‍රය – මජ්ඣිම නිකාය 01)