කවුරු හරි මැරුණට පස්සෙ නෑදෑයො එකතු වෙලා කෙහෙවලු කඩාගෙන හඬා වැලපෙනව. ‘අනේ! අපේ මේ ඤාතියා අමරණීය වේවා! කියල කියනව. ඊට පස්සෙ රෙද්දකින් ඔතල දර සෑයට දාල ගිනි තියනව.
හැම සම්පතක් ම අතහැරල ඒ මැරුණ කෙනා අන්තිමේ දී එක ම එක වස්ත්‍රයකින් ඔතාගෙන හුල් වලින් පහර කාල පිච්චිලා යනව. අවසන් වෙනව. ඒ මැරුණ කෙනා ගෙ ආරක්ෂාවට නෑදෑයො, යාළු මිත්‍රයො කවුරුත් නෑ.
එයා ගෙ වස්තුව උරුමක්කාරයො ඇවිල්ල අරගෙන යනව. කර්මානුරූපව එයා එයා ගෙ ගමන ගියා. නමුත් එයා ගෙ පස්සෙන් යන්න අඹු දරුවන් මිල මුදල් රට රාජ්‍ය මොකවත් නෑ.
(රට්ඨපාල සූත්‍රය – මජ්ඣිම නිකාය 02)