from Path to Nirvana https://ift.tt/33UkikI
සිතේ මායාකාරී ස්වරූපයෙන් මුසපත්ව කෙළවරක් නොමැති ජීවිත ගමනක වෙලී පැටලී සිටින සත්වයන් දකින විට සිත පිළිබඳ සියලූ බන්ධනයන්ගෙන් නිදහස් වී සිටි බුදුරජාණන් වහන්සේ තුළ කෙබඳු අනුකම්පාවක් හට ගන්නට ඇත්ද?

මේ සත්වයා සිතට වසඟ වී ඇති ආකාරය උන්වහන්සේ විස්තර කොට වදාළේ මෙසේය.

— මහණෙනි, සද්ධර්මය නොදත් සාමාන්‍ය ජීවිතයක් ගෙවන තැනැත්තා හට සතර මහා භූතයන්ගෙන් හටගත් මේ කය නිසා නොයෙක් පීඩා ඇතිවේ. එවිට ඔහුට මේ කය එපා වෙයි.
හොඳටම කළකිරෙයි. ‘අහෝ! මෙවැනි කයක් මට නොලැඛෙන්නේ නම් කොතරම් හොඳඳැ’යි කල්පනා කරයි. ඒ මේ ශරීරයෙන් ඇතිවන දුක් පීඩා නිසාමය.

එහෙත් මහණෙනි, ලෝකයේ ‘සිත’ යයි කියමින් ‘මනස’ යයි කියමින් ‘විඤ්ඤාණය’ යයි කියමින් යම් දෙයක් ගැන කතා කරයිද, ඒ කුමක්දැයි සද්ධර්මය නොදත් තැනැත්තා හරියාකාර
ලෙස නොදනී.

එහෙයින් සිතින් කොපමණ දුක් විඳින නමුත් පීඩා විඳින නමුත්, ඔහුට සිත එපා නොවේ. සිත ගැන නොකළකිරේ. සිතටම ඇලූම් කරයි. සිතම වැළඳ ගනියි. බොහෝ කාලයක් මුළුල්ලේ ඔහු සිතාගෙන සිටින්නේ සිත ‘මම’ කියාය. සිත ‘මගේ’ කියාය. සිත’ මගේ ආත්මය’ කියාය.

එහෙත් මහණෙනි, හිතන්නන් වාළේ ඔහේ හිතන තැනැත්තා හට ‘ආත්මයක්’ කියා යමක් ඕනම නම්, සතර මහා ධාතූන්ගෙන් හටගත් මේ කය ‘ආත්මය’ කියා සැලකීම මැනවි. මක්නිසා ද යත්, මේ ශරීරය වසර ගණනක් හෝ පවතිනු දැක්ක හැකිය. එහෙත් මහණෙනි, මේ ‘සිත’ කියා ‘මනස’ කියා’ විඤ්ඤාණය’ යි කියා කියන දෙය නම් නිරන්තරයෙන්ම වෙනස් වෙයි.

උපමාවකින් කියතොත්,
-මේ සිත වනාහී වනයේ හැසිරෙන වඳුරෙක් වැන්න. වඳුරා ගසෙන් ගසට පනිමින්, අත්තෙන් අත්තට
පනිමින්, අත්තෙන් අත්තට අල්ලා ගනිමින්, අත් හරිමින් යන්නේ යම්සේද, මේ සිතද එසේමය. අරමුණෙන් අරමුණ වහ වහා වෙනස් වෙයි.-

(අස්සුතවන්තු සූත්‍රය ඇසුරෙනි)

https://ift.tt/2TVwvBb

(උපුටා ගැනීමකි )